ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Πονά η σκέψη σαν σε φέρει
μπροστά στα μάτια της ψυχής.
Κι η ανάσα πιο πολύ βαραίνει
σαν κάνεις μέρες να φανείς.
Τα όνειρά μας ξεδιπλώνει
που 'χω κρυμμένα στο συρτάρι.
Τις αναμνήσεις ξεφυλλίζει
μες της μνήμης τ' ακρογιάλι.
Μύρια καλέσματα μου στέλνει
σαν το θαλασσινό μελτέμι.
Στην αύρα του έρωτα λουσμένη
πάνω σ' ανάλαφρη νεφέλη.
Φιλί στα χείλη μας κερνάει
του πόθου με τέχνη ιερή.
Και το κορμί μας αναζητάει
θε να πλαγιάσουμε μαζί.
Πιστά η καρδιά μου υπακούει
στα σενάρια της ζωής.
Βαθιά τα χτυποκάρδια ακούει
ικετεύει η Φωνή της σιωπής.
Τόση αγάπη πως θες να χωρέσει
στη σελίδα σ' άδειο χαρτί.
Την ύπαρξή μας γερά έχει δέσει
από ατόφια χρυσή κλωστή.
Όσο η σκέψη αυτή τριγυρίζει
κι όσο κάνει κύκλους η Γη.
Χτίζω γέφυρες σ' ότι χωρίζει
η Δύση απ την Ανατολή.
Το ερωτικό μας ταξίδι αρχινάει
κι ανοίγει δρόμους στον ουρανό.
Πάνω στο φεγγάρι θε να μας πάει
να γεμίσει ο κόσμος ''σ' αγαπώ''
Το ποίημα μπορεί ν' αποθανατίσει
την στιγμή αυτήν που ζω.
Το χρόνο άφησε να μας οδηγήσει
και κράτησέ με, είμαι εδώ.
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2012
