Σάββατο 16 Μαρτίου 2013
ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Το Τρένο της Ζωής μας..
Περνά το τρένο βιαστικά, πάντα κι όλο τρέχει
ποιον άλλον θα τσακίσει και ποιον θα καταστρέψει..
Που σταματάει δίνει την χαρά, πια στάση είναι η καλή του
σε ποιον σταθμό δίνει αγάπη να την μοιραστούμε μαζί του..
Κοιμόμαστε, ξυπνάμε πάλι η ίδια Ιστορία
ποιος μπορεί να του αλλάξει την σειρά και την πορεία..
Τι άλλο να προσμένουμε, τι άλλο να καρτερούμε
που όλα τώρα τα θέλουμε κι άλλο πια δεν μπορούμε..
Ζούμε τώρα σαν να είναι,η τελευταία μέρα που περνάμε
λες και το Αύριο δεν θα έρθει, ενώ βλέπουμε πως γερνάμε..
Θέλουμε δεν θέλουμε, ζούμε και ξαναζούμε
τα ίδια όνειρα κάνουμε, γιατί άλλα δεν μπορούμε..
Αν τα τρένα της ζωής μας μόνο για εμπρός κινούνται
πίσω αν θέλουμε να μείνουμε ,σ’ άλλη στάση μπροστά θα κατεβούμε..
ποιον άλλον θα τσακίσει και ποιον θα καταστρέψει..
Που σταματάει δίνει την χαρά, πια στάση είναι η καλή του
σε ποιον σταθμό δίνει αγάπη να την μοιραστούμε μαζί του..
Κοιμόμαστε, ξυπνάμε πάλι η ίδια Ιστορία
ποιος μπορεί να του αλλάξει την σειρά και την πορεία..
Τι άλλο να προσμένουμε, τι άλλο να καρτερούμε
που όλα τώρα τα θέλουμε κι άλλο πια δεν μπορούμε..
Ζούμε τώρα σαν να είναι,η τελευταία μέρα που περνάμε
λες και το Αύριο δεν θα έρθει, ενώ βλέπουμε πως γερνάμε..
Θέλουμε δεν θέλουμε, ζούμε και ξαναζούμε
τα ίδια όνειρα κάνουμε, γιατί άλλα δεν μπορούμε..
Αν τα τρένα της ζωής μας μόνο για εμπρός κινούνται
πίσω αν θέλουμε να μείνουμε ,σ’ άλλη στάση μπροστά θα κατεβούμε..
ΣΤΟ ΔΙΚΤΥ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΣΟΥ
Στο δίχτυ της ανάγκης σου..
Όποτε θέλεις έρχεσαι και φεύγεις
ανάβεις τις φωτιές κι έπειτα βρέχει.
Πάνω που πάω λίγο να σε χορτάσω
δεν προλαβαίνω να σε ξεχάσω ..
Είναι ένας έρωτας αυτό που νιώθω
είναι μεγάλη λατρεία αυτός ο πόθος.
Είναι ανήθικο, είναι απάτη να λες πως
ανάβεις τις φωτιές κι έπειτα βρέχει.
Πάνω που πάω λίγο να σε χορτάσω
δεν προλαβαίνω να σε ξεχάσω ..
Είναι ένας έρωτας αυτό που νιώθω
είναι μεγάλη λατρεία αυτός ο πόθος.
Είναι ανήθικο, είναι απάτη να λες πως
μ’ αγαπάς δίχως να κάνεις κάτι..
Ποιος είσαι εσύ που τις ώρες μου θα σπαταλάω;
Ποιος είσαι εσύ που για σένα θα ξαγρυπνάω;
Χωρίς να τ’ αξίζεις για σένα να πονάω
Και να βρίζω την τύχη μου
που σ’ αγαπάω..
Ποιος είσαι εσύ που τις ώρες μου θα σπαταλάω;
Ποιος είσαι εσύ που για σένα θα ξαγρυπνάω;
Χωρίς να τ’ αξίζεις για σένα να πονάω
Και να βρίζω την τύχη μου
που σ’ αγαπάω..
Μην ρωτάς αγάπη μου
Μην ρωτάς αγάπη μου
Με ρωτάς για σένα να σου πω
από που ν’ αρχίσω τι να πρωτοθυμηθώ;
Ότι κι αν έχω κάνει μέσα είσαι εσύ
απ’ την αρχή ως τώρα κι αύριο θα ‘σαι εκεί..
Με ρωτάς αν έπαψα ή αν σ’ αγαπώ
θέλεις κι άλλες αποδείξεις κι άλλα να σου πω;
Καιρό είμαι κοντά σου, κάθε μια στιγμή
τόσα έχουμε περάσει κι έχουμε δεθεί..
Μην ρωτάς αγάπη μου άλλα να σκεφτώ
ο έρωτάς μας είναι μεγάλος πυρετός.
Όχι άλλες ερωτήσεις, άλλες αντιρρήσεις
μην φοβάσαι δεν θα φύγω, ούτε θα μ’ αφήσεις..
Μην ρωτάς αγάπη μου, όχι δεν θα φύγω..
Στο υποσχέθηκα πριν καιρό,μαζί σου πως θα μείνω..
Μην ρωτάς αγάπη μου, μην έχεις αντιρρήσεις..
Μου το ‘πες πριν πολύ καιρό, ποτέ δεν θα μ’ αφήσεις..
από που ν’ αρχίσω τι να πρωτοθυμηθώ;
Ότι κι αν έχω κάνει μέσα είσαι εσύ
απ’ την αρχή ως τώρα κι αύριο θα ‘σαι εκεί..
Με ρωτάς αν έπαψα ή αν σ’ αγαπώ
θέλεις κι άλλες αποδείξεις κι άλλα να σου πω;
Καιρό είμαι κοντά σου, κάθε μια στιγμή
τόσα έχουμε περάσει κι έχουμε δεθεί..
Μην ρωτάς αγάπη μου άλλα να σκεφτώ
ο έρωτάς μας είναι μεγάλος πυρετός.
Όχι άλλες ερωτήσεις, άλλες αντιρρήσεις
μην φοβάσαι δεν θα φύγω, ούτε θα μ’ αφήσεις..
Μην ρωτάς αγάπη μου, όχι δεν θα φύγω..
Στο υποσχέθηκα πριν καιρό,μαζί σου πως θα μείνω..
Μην ρωτάς αγάπη μου, μην έχεις αντιρρήσεις..
Μου το ‘πες πριν πολύ καιρό, ποτέ δεν θα μ’ αφήσεις..
Αγάπη μου..
Αγάπη μου..
Ποια πηγή τρέχει νερό να σου βρω να σε ξεδιψάσω;
Πως να γίνω εγώ καρπός για να ‘ρθω να σε χορτάσω;
Ποιος ποταμός για εκεί κινεί μαζί του να σε δροσίσω;
Τι άλλο μπορώ να σκεφτώ να ‘ρθω για να σε αγγίξω;
Ποια θάλασσα είναι γαλήνια να σου φέρω να σε ηρεμίσω;
Πως να γίνω εγώ αγέρας, μέσα σου οξυγόνο να γεμίσω;
Ποιος ειν’ άγγελος σου δίπλα του για να σε προστατεύσω;
Τι άλλο θες να κάνω, να δεις πως μακριά σου δεν αντέχω;
Περιμένω να γυρίσεις πάλι όπως παλιά
να γεμίσω απ’ τα ζεστά σου τα φιλιά..
Λαχταρώ να σ’ αγκαλιάσω να σε σφίξω
την αγάπη μου για σένα να σου δείξω..
Πως να γίνω εγώ καρπός για να ‘ρθω να σε χορτάσω;
Ποιος ποταμός για εκεί κινεί μαζί του να σε δροσίσω;
Τι άλλο μπορώ να σκεφτώ να ‘ρθω για να σε αγγίξω;
Ποια θάλασσα είναι γαλήνια να σου φέρω να σε ηρεμίσω;
Πως να γίνω εγώ αγέρας, μέσα σου οξυγόνο να γεμίσω;
Ποιος ειν’ άγγελος σου δίπλα του για να σε προστατεύσω;
Τι άλλο θες να κάνω, να δεις πως μακριά σου δεν αντέχω;
Περιμένω να γυρίσεις πάλι όπως παλιά
να γεμίσω απ’ τα ζεστά σου τα φιλιά..
Λαχταρώ να σ’ αγκαλιάσω να σε σφίξω
την αγάπη μου για σένα να σου δείξω..
Αγαπημένε μου ~ My Dear
Αγαπημένε μου ~ My Dear
Μην με ρωτήσεις που ‘ναι η αρχή
ούτε ως που φτάνει το τέλος του κόσμου.
Δεν έχω καμιά απάντηση να σου δώσω.
Ρώτησέ με να μάθεις, ότι δεν σκέφτηκες ποτέ.
Ζήτησέ μου ν’ ακούσεις ότι δεν ειπώθηκε ποτέ.
Να σου δείξω αν θέλεις ότι δεν φαντάστηκες ποτέ.
ούτε ως που φτάνει το τέλος του κόσμου.
Δεν έχω καμιά απάντηση να σου δώσω.
Ρώτησέ με να μάθεις, ότι δεν σκέφτηκες ποτέ.
Ζήτησέ μου ν’ ακούσεις ότι δεν ειπώθηκε ποτέ.
Να σου δείξω αν θέλεις ότι δεν φαντάστηκες ποτέ.
Μην απορείς για τις αιτίες που σ’ έφεραν εδώ.
Ίσως πρέπει να σου δοθούν εξηγήσεις
που ποτέ δεν τόλμησες να ζητήσεις.
Λίγο για να γεμίσεις το χρόνο σου.
Ελάχιστο για να συμπληρώσεις τα κενά σου.
Ίσως πρέπει να σου δοθούν εξηγήσεις
που ποτέ δεν τόλμησες να ζητήσεις.
Λίγο για να γεμίσεις το χρόνο σου.
Ελάχιστο για να συμπληρώσεις τα κενά σου.
Μα μην ξεχνάς..
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν το γιατί.
Στον ίδιο δρόμο μαζί περπατάμε.
Μαζί τα ίδια όνειρα ζητάμε.
Την ίδια γλώσσα, ίδιες αξίες κουβαλάμε.
Σ’ έναν ουρανό ελπίζοντας κοιτάμε.
Τον ίδιο Θεό και οι δυο παρακαλάμε.
Ψάξε μέσα σου να βρεις ότι σε μένα γυρεύεις.
Τον εαυτό σου ρώτησε να σου πει
για ότι σε κάνει να επιμένεις.
Μην μου θυμώνεις όταν σου χαμογελώ.
Όταν σιωπώ κι εσένα μοναχά κοιτάζω.
Ρομαντικό δράμα μου θυμίζει η σκηνή.
Στην σκέψη τρυφερά όταν σ’ αγκαλιάζω.
Ο καθένας μας στον ίδιο κόσμο χωριστά
της καρδιάς μας σηκώνει το ίδιο βάρος.
Στον ίδιο δρόμο μαζί περπατάμε.
Μαζί τα ίδια όνειρα ζητάμε.
Την ίδια γλώσσα, ίδιες αξίες κουβαλάμε.
Σ’ έναν ουρανό ελπίζοντας κοιτάμε.
Τον ίδιο Θεό και οι δυο παρακαλάμε.
Ψάξε μέσα σου να βρεις ότι σε μένα γυρεύεις.
Τον εαυτό σου ρώτησε να σου πει
για ότι σε κάνει να επιμένεις.
Μην μου θυμώνεις όταν σου χαμογελώ.
Όταν σιωπώ κι εσένα μοναχά κοιτάζω.
Ρομαντικό δράμα μου θυμίζει η σκηνή.
Στην σκέψη τρυφερά όταν σ’ αγκαλιάζω.
Ο καθένας μας στον ίδιο κόσμο χωριστά
της καρδιάς μας σηκώνει το ίδιο βάρος.
Μα μην ξεχνάς..
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Σαν δυο φαντάροι στον στρατό.
Σαν ένα τροχαίο σ’ένα απλό περιστατικό.
Να μας παρατείνουν μαζί την θητεία.
Να μας αναγκάζουν την πολεμική εξουσία.
Μάθαμε όμως καλά πόσο κουράζει η σιωπή.
Σπάσαμε τα σχοινιά που έδεναν την ψυχή.
Και τώρα σε παρακαλώ, σειρά μου να ρωτήσω.
Τι θα ‘μουν σήμερα πες μου δίχως εσένα;
Η φωνή μου αντηχεί στους τέσσερις τοίχους.
Κι όμως ξέρω τι θα μου πεις..
Πως φεύγει άδικα η ζωή χωρίς εμένα
και η αφόρητη ανάγκη να σου μιλήσω.
Κι εγώ με λόγια ευγνωμοσύνης θα σου πω.
Για την κάθε στιγμή που ανέχεσαι κοντά μου.
Για την ώρα που χαράζει το διαμάντι στο γυαλί.
Και βουβά όταν κλαίω σαν παιδί στην αγκαλιά σου.
Σαν ένα τροχαίο σ’ένα απλό περιστατικό.
Να μας παρατείνουν μαζί την θητεία.
Να μας αναγκάζουν την πολεμική εξουσία.
Μάθαμε όμως καλά πόσο κουράζει η σιωπή.
Σπάσαμε τα σχοινιά που έδεναν την ψυχή.
Και τώρα σε παρακαλώ, σειρά μου να ρωτήσω.
Τι θα ‘μουν σήμερα πες μου δίχως εσένα;
Η φωνή μου αντηχεί στους τέσσερις τοίχους.
Κι όμως ξέρω τι θα μου πεις..
Πως φεύγει άδικα η ζωή χωρίς εμένα
και η αφόρητη ανάγκη να σου μιλήσω.
Κι εγώ με λόγια ευγνωμοσύνης θα σου πω.
Για την κάθε στιγμή που ανέχεσαι κοντά μου.
Για την ώρα που χαράζει το διαμάντι στο γυαλί.
Και βουβά όταν κλαίω σαν παιδί στην αγκαλιά σου.
Μα μην ξεχνάς..
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Άνθρωπος κι εσύ όπως κι εγώ.
Χτυπά το ίδιο σαν τρελή η καρδιά μας.
Κι όταν δεν σ’ έχω δίπλα μου κι εγώ φοβάμαι.
Μες του καθρέπτη την μορφή σου πλάι περπατώ.
Μέσα στο χρόνο αγαπημένε τα ίδια ίχνη ακολουθάμε.
Κι όταν δεν σ’ έχω δίπλα μου κι εγώ φοβάμαι.
Μες του καθρέπτη την μορφή σου πλάι περπατώ.
Μέσα στο χρόνο αγαπημένε τα ίδια ίχνη ακολουθάμε.
Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina ’73
Εσύ δε θα μπορέσεις μόνος!!!
Εσύ δε θα μπορέσεις μόνος!!!
Να μπορούσες να έμπαινες για ένα λεπτό στην καρδιά μου, ένα λεπτό βρεΚαημέ
θα καταλάβαινες τόσα…
Να ήξερες τι πόνο κρύβω εκεί βαθιά, που αμφιβάλω αν θ’ άντεχες έστω κι ένα λεπτό ή
αν θα το έβαζες στα πόδια, να φύγεις τρέχοντας να πας να κρυφτείς κι εσύ όπως κι οι άλλοι…
Τώρα τι ρωτάς τι μου συμβαίνει, γιατί αναστενάζεις, γιατί δυναμώνεις τον πόνο, δε σου φτάνει τόσος;
Άπληστε σκληρέ Καημέ, πάψε να με ματώνεις, με πονάς κι Εσύ όπως όλοι,
μα τι έχω φταίξει και με βασανίζετε…
ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ …
Μια πληγή είμαι ολάκερη, μόνη μου δε γιατρεύομαι, όσο κι αν προσπαθώ…
Κάποτε είχα ακούσει για ένα θαυματουργό φάρμακο… Αγάπη λέγεται, αν θυμάμαι καλά
τέτοιες στιγμές δεν θυμάμαι ούτε τ’ όνομά μου.. Ξέρεις πόσα χρόνια το ψάχνω;
Ξέρεις πόσα παπούτσια λιώσανε να γυρίζω να τη βρω ; Αγάπη, που είναι η αγάπη;
Τι χρώμα έχει, είναι ακριβή, είναι πικρή;
Φάρμακο είναι ,άρα ένα άκακο δηλητήριο κι αυτό ,ίσως γι’ αυτό δεν πρέπει να το πάρω
ίσως γι’ αυτό δεν το βρήκα ποτέ, μάλλον είμαι τυχερή και πρέπει να είμαι χαρούμενη που ζω χωρίς αυτήν
να γελάσω δηλαδή και γιατί δεν το κάνω τόση ώρα, γιατί; Ποτέ δεν είναι αργά θα μου πεις..
Μη φωνάζεις σταμάτα, σ’ άκουσα ,άκουσέ με κι εσύ τώρα, το γέλιο μου θα τραντάξει,
να δω ποιος θα με σταματήσει,
Ξεχνιέμαι όταν γελάω, ξεχνώ να σταματήσω, δε το συνηθίζω μα όταν ….
Αναρωτιέμαι μήπως είναι ένα συστατικό απ’ τα πολλά της αγάπης κι αυτό
γιατί περνά λίγο ο πόνος γελώντας…
Ναι ξέρω, ξέρω τι θα πεις ,όλα τα ξέρεις εσύ, τώρα μπορείς να μου πεις πως θα σταματήσω αυτό
το σπαστικό γέλιο,
το ψεύτικο, το ηλίθιο, το άνοστο…που για λίγο περνά ο πόνος ακούγοντάς το και μετά γίνεται λυγμός
μια απ’ τα ίδια στο ίδιο καζάνι θα βράσουμε απόψε κι αφού είσαι μαζί μου, μαζί θα καούμε…….
Σου είπα πάψε να μ’ ακολουθείς ,μα δεν μ’ ακούς, τώρα θα δεις την φλόγα που με καίει
\έτσι λίγο για να αισθανθείς εμένα και να δεις τ’ όριά μου,
να δεις τι περνάω μ’ όλα αυτά που μου κουβαλάτε
και με φορτώνετε χωρίς να με ρωτάτε, απλά μου τα δίνετε για να φύγουνε απ’ την πλάτη σας ….
Αισθήσεις σας Βαρέθηκα, αν δεν φύγετε εσείς θα βρω τρόπο να σας ξεφύγω με ή χωρίς την αγάπη,
έτσι κι αλλιώς κατάφερα να επιβιώσω.. εσείς να δω τι θα κάνετε χωρίς εμένα,
θ’ αντέξετε άραγε , θα βρείτε αλλού να μείνετε;…
Αδύνατον μου φαίνεται με βρήκατε ελαστική και με χρεώσατε,
τώρα θα με ψάχνετε και μην κουνάς το κεφάλι..
Ξέρεις τι βάρη σηκώνω, μπορώ να τα καταφέρω Καημέ, εσύ δε θα μπορέσεις μόνος!!!
ΧΑΔΙ Τ’ ΟΝΕΙΡΟΥ…
ΧΑΔΙ Τ’ ΟΝΕΙΡΟΥ…
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ… ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ…ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ…
ΟΛΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΜΑΣ…
ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΔΡΟΜΟΙ…ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ …ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ..
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΔΩ …ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ…
Η ΣΚΕΨΗ ΤΡΕΧΕΙ…Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ Τ’ ΑΝΕΜΟΥ …
ΣΕ ΠΛΗΣΙΑΖΩ …ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ…ΣΕ ΚΟΙΤΩ
ΜΕ ΤΙΣ ΑΧΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΝΑ ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΟΥΝ
ΣΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΜΑΣ…
ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ …ΑΦΟΥ ΕΣΥ ΜΕ ΚΑΛΕΣΕΣ…
Η ΘΕΛΗΣΗ ΣΟΥ Μ’ ΕΣΠΡΩΞΕ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ…
ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΗ…ΧΑΔΙ Τ’ ΟΝΕΙΡΟΥ…
ΔΑΚΡΥ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ…
ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ._
Πανσέληνος
Πανσέληνος
Full moon ☆¸¸.•* ©
Ολόγιομο Φεγγάρι, τίποτα σαν την δική σου χάρη.
Φως του Ουρανού, γλυκιά όμορφη
έμπνευση Θεού.
Φως του Ουρανού, γλυκιά όμορφη
έμπνευση Θεού.
Φωτεινή Σελήνη στον κόσμο χάρισε τη γαλήνη.
Στο βάθος του χρόνου, το βάρος όλο
πέταξε του πόνου.
Στο βάθος του χρόνου, το βάρος όλο
πέταξε του πόνου.
Ποιητών η Μούσα κι εγώ έτη πολλά σε λαχταρούσα.
Σ’ απόσταση αναπνοής τόσο κοντά μου
θα ‘θελα να ‘ρθεις.
Σ’ απόσταση αναπνοής τόσο κοντά μου
θα ‘θελα να ‘ρθεις.
Ασημένιε Πλανήτη, στείλε τη λάμψη που μας λείπει.
Σε συννεφιές ζωής, κάθε σκοτάδι
ανθρώπινης ψυχής.
Σε συννεφιές ζωής, κάθε σκοτάδι
ανθρώπινης ψυχής.
Παραμυθιών μας η χαρά.
Αστεριών η ζωγραφιά.
Νύχτας γλυκιά μουσική.
Σκέπασμα ζεστό ψυχής.
Ελπίδα του πονεμένου.
Λιμάνι κάθε ξενιτεμένου.
Ημεροδείχτης των καιρών.
Νανούρισμα τόσο απαλό.
Ουράνια μας, οπτασία.
Σκαλοπάτι ευτυχίας.
Υποκλίνομαι μπροστά σου, προσκυνώ στην ομορφιά σου.
Φως να δίνεις στα όνειρά μας, τον παλμό μες
στην καρδιά μας.
Φεγγάρι μου, Παρηγοριά μας._
Φως να δίνεις στα όνειρά μας, τον παλμό μες
στην καρδιά μας.
Παρασκευή, 15 Ιουλίου 2011
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Υποβολή απάντησης
Και σ’ ερωτεύτηκα
Και σ’ ερωτεύτηκα
And I feel you in love
Εκεί που νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει.
Και σκοτάδι την καρδιά μου είχε κυκλώσει.
Εκεί που η ζωή μου έπαψε να ‘χει σημασία.
Ήρθες ξαφνικά εσύ κι όλα απόκτησαν αξία.
Και σκοτάδι την καρδιά μου είχε κυκλώσει.
Εκεί που η ζωή μου έπαψε να ‘χει σημασία.
Ήρθες ξαφνικά εσύ κι όλα απόκτησαν αξία.
Εκεί που νόμιζα πως όλα τα ‘χω ζήσει.
Κι ότι κι αν ήθελα για μένα είχε ξεψυχήσει.
Εκεί που ο χτύπος της καρδιάς έπαψε να ζητάει.
Ήρθες ξαφνικά εσύ κι όλο πιο έντονα χτυπάει.
Κι ότι κι αν ήθελα για μένα είχε ξεψυχήσει.
Εκεί που ο χτύπος της καρδιάς έπαψε να ζητάει.
Ήρθες ξαφνικά εσύ κι όλο πιο έντονα χτυπάει.
Και σ’ ερωτεύτηκα. Σωστό ή Λάθος;
Μην με ρωτήσεις. Γλυκό μου Πάθος.
Και σε αγάπησα, με την καρδιά μου.
Ο επισκέπτης έγινες στα όνειρά μου.
Μην με ρωτήσεις. Γλυκό μου Πάθος.
Και σε αγάπησα, με την καρδιά μου.
Ο επισκέπτης έγινες στα όνειρά μου.
Εκεί που νόμιζα πως όλα πια τα ‘χω χάσει.
Τα πιο μεγάλα όνειρά μου έχω ξεχάσει.
Όταν τ’ όρια στα νεύρα μου έφτασαν να σπάσουν.
Τα μάτια μου ήρθες να φιλήσεις να μην κλάψουν.
Τα πιο μεγάλα όνειρά μου έχω ξεχάσει.
Όταν τ’ όρια στα νεύρα μου έφτασαν να σπάσουν.
Τα μάτια μου ήρθες να φιλήσεις να μην κλάψουν.
Όταν νόμιζα πως τίποτα ξανά δεν θ’ αγαπήσω.
Ότι κι αν είχα μες την καρδιά μου θα το κρύψω.
Εκεί είπα τέρμα θα ζω μονάχα τώρα για μένα.
Ξάφνου ήρθες εσύ, πια δεν σ’ αλλάζω με κανέναν.
Ότι κι αν είχα μες την καρδιά μου θα το κρύψω.
Εκεί είπα τέρμα θα ζω μονάχα τώρα για μένα.
Ξάφνου ήρθες εσύ, πια δεν σ’ αλλάζω με κανέναν.
Και σ’ ερωτεύτηκα, χάδι απαλό μου.
Ποτέ μη φύγεις , απ’ το πλευρό μου.
Πόσο σε αγάπησα; Όσο άλλη καμία.
Η πιο μεγάλη έγινες, κρυφή αδυναμία.
Ποτέ μη φύγεις , απ’ το πλευρό μου.
Πόσο σε αγάπησα; Όσο άλλη καμία.
Η πιο μεγάλη έγινες, κρυφή αδυναμία.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011
Υποβολή απάντησης
Πλάι μου να κοιμηθείς
Πλάι μου να κοιμηθείς
You beside me to sleep
Ας είχα μόνο ένα, γλυκό φιλί σου
ψηλά στ’ αστέρια, να με ανεβάσει.
Με μια σταγόνα, απ’ το κορμί σου
ο Έρωτας μια εικόνα, να μου φτιάξει.
ψηλά στ’ αστέρια, να με ανεβάσει.
Με μια σταγόνα, απ’ το κορμί σου
ο Έρωτας μια εικόνα, να μου φτιάξει.
Δυο μάτια κι έγινες ο ουρανός μου
με κρατάς σφιχτά μες στην αγκαλιά.
Αγάπη μου, είσαι ο άνθρωπός μου
ο πρώτος χτύπος, μες στην καρδιά.
με κρατάς σφιχτά μες στην αγκαλιά.
Αγάπη μου, είσαι ο άνθρωπός μου
ο πρώτος χτύπος, μες στην καρδιά.
Μίλα αγάπη μου, μίλα μου φως μου
την ψυχή μου μέσα, κοίταξε βαθειά.
Άσε το κρίμα, να είναι όλο δικό μου
τ’ αδύνατα έλα κάνε, εάν με αγαπάς.
την ψυχή μου μέσα, κοίταξε βαθειά.
Άσε το κρίμα, να είναι όλο δικό μου
τ’ αδύνατα έλα κάνε, εάν με αγαπάς.
Κοντά μου έλα, να κρυφτείς κι απόψε
τα χείλη μου τρέμουν, σκέψου να ‘ρθεις.
Φίλα με αγάπη μου, την ανάσα μου κόψε
η ζωή μου δική σου, αν την χρειαστείς.
τα χείλη μου τρέμουν, σκέψου να ‘ρθεις.
Φίλα με αγάπη μου, την ανάσα μου κόψε
η ζωή μου δική σου, αν την χρειαστείς.
Σου φέρνω όνειρα πολλά και μια ευχή
σαν το παραμύθι, αίσθηση γλυκιά μου.
Το χαμένο χρώμα, βρες μου αν μπορείς
ψάξε το κλειδί, μέσα στην καρδιά μου.
σαν το παραμύθι, αίσθηση γλυκιά μου.
Το χαμένο χρώμα, βρες μου αν μπορείς
ψάξε το κλειδί, μέσα στην καρδιά μου.
Tα δεσμά μου σπάω, στα σύνορα ζωής
να με κεράσεις κόκκινο του έρωτα κρασί.
Μείνε ψυχή μου, πλάι μου να κοιμηθείς
να σε κεράσω της αγάπης, το πρωινό φιλί.
να με κεράσεις κόκκινο του έρωτα κρασί.
Μείνε ψυχή μου, πλάι μου να κοιμηθείς
να σε κεράσω της αγάπης, το πρωινό φιλί.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
~~~ Πέμπτη, 21 Ιουλίου 2011 ~~~
2 Σχόλια to “Πλάι μου να κοιμηθείς”
Πλάι μου να κοιμηθείς
Πλάι μου να κοιμηθείς
You beside me to sleep
Ας είχα μόνο ένα, γλυκό φιλί σου
ψηλά στ’ αστέρια, να με ανεβάσει.
Με μια σταγόνα, απ’ το κορμί σου
ο Έρωτας μια εικόνα, να μου φτιάξει.
ψηλά στ’ αστέρια, να με ανεβάσει.
Με μια σταγόνα, απ’ το κορμί σου
ο Έρωτας μια εικόνα, να μου φτιάξει.
Δυο μάτια κι έγινες ο ουρανός μου
με κρατάς σφιχτά μες στην αγκαλιά.
Αγάπη μου, είσαι ο άνθρωπός μου
ο πρώτος χτύπος, μες στην καρδιά.
με κρατάς σφιχτά μες στην αγκαλιά.
Αγάπη μου, είσαι ο άνθρωπός μου
ο πρώτος χτύπος, μες στην καρδιά.
Μίλα αγάπη μου, μίλα μου φως μου
την ψυχή μου μέσα, κοίταξε βαθειά.
Άσε το κρίμα, να είναι όλο δικό μου
τ’ αδύνατα έλα κάνε, εάν με αγαπάς.
την ψυχή μου μέσα, κοίταξε βαθειά.
Άσε το κρίμα, να είναι όλο δικό μου
τ’ αδύνατα έλα κάνε, εάν με αγαπάς.
Κοντά μου έλα, να κρυφτείς κι απόψε
τα χείλη μου τρέμουν, σκέψου να ‘ρθεις.
Φίλα με αγάπη μου, την ανάσα μου κόψε
η ζωή μου δική σου, αν την χρειαστείς.
τα χείλη μου τρέμουν, σκέψου να ‘ρθεις.
Φίλα με αγάπη μου, την ανάσα μου κόψε
η ζωή μου δική σου, αν την χρειαστείς.
Σου φέρνω όνειρα πολλά και μια ευχή
σαν το παραμύθι, αίσθηση γλυκιά μου.
Το χαμένο χρώμα, βρες μου αν μπορείς
ψάξε το κλειδί, μέσα στην καρδιά μου.
σαν το παραμύθι, αίσθηση γλυκιά μου.
Το χαμένο χρώμα, βρες μου αν μπορείς
ψάξε το κλειδί, μέσα στην καρδιά μου.
Tα δεσμά μου σπάω, στα σύνορα ζωής
να με κεράσεις κόκκινο του έρωτα κρασί.
Μείνε ψυχή μου, πλάι μου να κοιμηθείς
να σε κεράσω της αγάπης, το πρωινό φιλί.
να με κεράσεις κόκκινο του έρωτα κρασί.
Μείνε ψυχή μου, πλάι μου να κοιμηθείς
να σε κεράσω της αγάπης, το πρωινό φιλί.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
~~~ Πέμπτη, 21 Ιουλίου 2011 ~~~
2 Σχόλια to “Πλάι μου να κοιμηθείς”
Ψυχή μου στάζεις το Μελάνι στην Πένα.
Ψυχή μου στάζεις το Μελάνι στην Πένα.
You, my Soul dripping Ink in Pen.
Να γελάς όταν δακρύζω
να χαίρεσαι κι όταν πονώ.
Αν είπα απ’ το ταξίδι γυρίζω
ψέματα λέω κοντά σου Γυρνώ.
να χαίρεσαι κι όταν πονώ.
Αν είπα απ’ το ταξίδι γυρίζω
ψέματα λέω κοντά σου Γυρνώ.
Να ελπίζεις όταν χάνω
ν’ αγαπάς κι ότι δεν αγαπώ.
Αν έδειξα πως ακόμη ψάχνω
βρήκα μαζί σου το λόγο να Ζω.
ν’ αγαπάς κι ότι δεν αγαπώ.
Αν έδειξα πως ακόμη ψάχνω
βρήκα μαζί σου το λόγο να Ζω.
Να κοιμάσαι όταν ξυπνάω
ν’ ονειρεύεσαι κι ότι λαχταρώ.
Αν ένιωσες πως δεν σ’ αγαπάω
μες την καρδιά μου βαθειά σε Φυλώ.
ν’ ονειρεύεσαι κι ότι λαχταρώ.
Αν ένιωσες πως δεν σ’ αγαπάω
μες την καρδιά μου βαθειά σε Φυλώ.
Ν’ αγγίζεις ότι δεν τολμάω
να βλέπεις όσα δεν μπορώ να δω.
Αν είδες με τα φτερά μου ότι πετάω
λάθος κατάλαβες μ’ εσένα μόνο Πετώ.
να βλέπεις όσα δεν μπορώ να δω.
Αν είδες με τα φτερά μου ότι πετάω
λάθος κατάλαβες μ’ εσένα μόνο Πετώ.
Να περιμένεις ότι φιλοδοξώ
ζήσε όσα δεν έζησα κι ότι ποθώ.
Ν’ αντέξεις το βάρος αν παραιτηθώ
γίνε στήριγμά μου γερά να Kρατηθώ.
ζήσε όσα δεν έζησα κι ότι ποθώ.
Ν’ αντέξεις το βάρος αν παραιτηθώ
γίνε στήριγμά μου γερά να Kρατηθώ.
Θέλω να ‘σαι όρθιος όταν γονατίζω
ακόμη πιο δυνατός να ‘σαι όταν λυγίζω.
Σαν με κρατάς σφιχτά να σου ζωγραφίζω
με χρώματα απαλά της αγάπης να Σ’ αγγίζω.
ακόμη πιο δυνατός να ‘σαι όταν λυγίζω.
Σαν με κρατάς σφιχτά να σου ζωγραφίζω
με χρώματα απαλά της αγάπης να Σ’ αγγίζω.
Να ‘χεις τον Ήλιο κι εγώ το Φεγγάρι
να ‘χεις την Άνοιξη στον κρύο Φλεβάρη.
Αν αισθάνεσαι μόνος θυμήσου πάλι εμένα
ψυχή μου εσύ στάζεις, το μελάνι στην Πένα.
να ‘χεις την Άνοιξη στον κρύο Φλεβάρη.
Αν αισθάνεσαι μόνος θυμήσου πάλι εμένα
ψυχή μου εσύ στάζεις, το μελάνι στην Πένα.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2011
Υποβολή απάντησης
Ψυχή μου στάζεις το Μελάνι στην Πένα.
Ψυχή μου στάζεις το Μελάνι στην Πένα.
You, my Soul dripping Ink in Pen.
Να γελάς όταν δακρύζω
να χαίρεσαι κι όταν πονώ.
Αν είπα απ’ το ταξίδι γυρίζω
ψέματα λέω κοντά σου Γυρνώ.
να χαίρεσαι κι όταν πονώ.
Αν είπα απ’ το ταξίδι γυρίζω
ψέματα λέω κοντά σου Γυρνώ.
Να ελπίζεις όταν χάνω
ν’ αγαπάς κι ότι δεν αγαπώ.
Αν έδειξα πως ακόμη ψάχνω
βρήκα μαζί σου το λόγο να Ζω.
ν’ αγαπάς κι ότι δεν αγαπώ.
Αν έδειξα πως ακόμη ψάχνω
βρήκα μαζί σου το λόγο να Ζω.
Να κοιμάσαι όταν ξυπνάω
ν’ ονειρεύεσαι κι ότι λαχταρώ.
Αν ένιωσες πως δεν σ’ αγαπάω
μες την καρδιά μου βαθειά σε Φυλώ.
ν’ ονειρεύεσαι κι ότι λαχταρώ.
Αν ένιωσες πως δεν σ’ αγαπάω
μες την καρδιά μου βαθειά σε Φυλώ.
Ν’ αγγίζεις ότι δεν τολμάω
να βλέπεις όσα δεν μπορώ να δω.
Αν είδες με τα φτερά μου ότι πετάω
λάθος κατάλαβες μ’ εσένα μόνο Πετώ.
να βλέπεις όσα δεν μπορώ να δω.
Αν είδες με τα φτερά μου ότι πετάω
λάθος κατάλαβες μ’ εσένα μόνο Πετώ.
Να περιμένεις ότι φιλοδοξώ
ζήσε όσα δεν έζησα κι ότι ποθώ.
Ν’ αντέξεις το βάρος αν παραιτηθώ
γίνε στήριγμά μου γερά να Kρατηθώ.
ζήσε όσα δεν έζησα κι ότι ποθώ.
Ν’ αντέξεις το βάρος αν παραιτηθώ
γίνε στήριγμά μου γερά να Kρατηθώ.
Θέλω να ‘σαι όρθιος όταν γονατίζω
ακόμη πιο δυνατός να ‘σαι όταν λυγίζω.
Σαν με κρατάς σφιχτά να σου ζωγραφίζω
με χρώματα απαλά της αγάπης να Σ’ αγγίζω.
ακόμη πιο δυνατός να ‘σαι όταν λυγίζω.
Σαν με κρατάς σφιχτά να σου ζωγραφίζω
με χρώματα απαλά της αγάπης να Σ’ αγγίζω.
Να ‘χεις τον Ήλιο κι εγώ το Φεγγάρι
να ‘χεις την Άνοιξη στον κρύο Φλεβάρη.
Αν αισθάνεσαι μόνος θυμήσου πάλι εμένα
ψυχή μου εσύ στάζεις, το μελάνι στην Πένα.
να ‘χεις την Άνοιξη στον κρύο Φλεβάρη.
Αν αισθάνεσαι μόνος θυμήσου πάλι εμένα
ψυχή μου εσύ στάζεις, το μελάνι στην Πένα.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2011
Υποβολή απάντησης
Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013
ΑΣΤΕΡΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ - ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΠΛΑ
ΑΣΤΕΡΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ - ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΠΛΑ
Αταξινόμητα8 σχόλια
Υπάρχουν νύχτες που ο ουρανός είναι τόσο φωτεινός
λες και χρυσόσκονη έπεσε απότομα και γέμισε τα πάντα
λες και η Tinkerbel μας πέταξε μαγική σκόνη για να πετάξουμε
Στιγμές που θέλεις να γίνεις ένα με το σκουρο μπλε
και να παίξεις κουτσό πηδόντας από το ένα αστέρι στο άλλο...
Να τα πιάσεις όλα με μια κλωστή και να τα κουνάς πέρα δώθε
σαν κομήτη
Το μυαλό σταματάει το ταξίδι της σκέψης και χιλιάδες
αστέρια τρυπώνουν στις κυψέλες του
για να φωτίσουν τις μαύρες σκέψεις και να σβήσουν τις παλιές
κακίες
Χριστούγεννα λες και ο ουρανός βάφτηκε με ασημόσκονη
και εσύ ψάχνεις το πιο φωτεινό αστέρι για να πεις το ανείπωτο
για να απλώσεις την σκέψη σου
Ξαπλώνεις στο γρασίδι και κοιτάς επίμονα τα ασημένια αστέρια
τόσο που νιώθεις να πετάς και να γίνεσε ένα κομάτι με το απέραντο
σκούρο μπλε
Σεντόνι από κάτω σου να σε κυματίζει και να σε ταξιδεύει και συ απλά ΄να
ονειρεύεσαι
Που πας, που βρίσκεσαι, δεν σε νοιάζει νιώθεις την αύρα του γλυκού
χειμωνιάτικου αέρα να σου φυσάει στο πρόσωπο
και τα δικά σου αστέρια να σε ζεστένουν νασε φωτίζουν
με αυτή την θαμπή γυλάδα της πρωινής αύρας
όταν περνάει πάνω από την λίμνη για να ταξιδέψει στον ωκεανό
Ετσι και ο ουρανός ....ένας απέραντος ωκεανός
με χιλιάδες αποχρώσεις του μπλε να φωτίζετε από τα αστέρια
τους αστερίες που λάμπουν στο διάβα του φεγγαριού
από την ανατολή του κάπου εκεί το σούρουπο
μέχρι την δύση του
Τότε που το μενεξεδί χρώμα του ήλιου αγκαλιασμένο με το
ρόδινο χρώμα του αυγερινού θα σου γλυκοφιλήσουν τα βλέφαρα
...ήρθα ψυχή μου σου ψυθηρίζει ...
γλυκοχαράζει
ΑΣΤΕΡΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ - ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΠΛΑ
ΑΣΤΕΡΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ - ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΠΛΑ
Αταξινόμητα8 σχόλια
Υπάρχουν νύχτες που ο ουρανός είναι τόσο φωτεινός
λες και χρυσόσκονη έπεσε απότομα και γέμισε τα πάντα
λες και η Tinkerbel μας πέταξε μαγική σκόνη για να πετάξουμε
Στιγμές που θέλεις να γίνεις ένα με το σκουρο μπλε
και να παίξεις κουτσό πηδόντας από το ένα αστέρι στο άλλο...
Να τα πιάσεις όλα με μια κλωστή και να τα κουνάς πέρα δώθε
σαν κομήτη
Το μυαλό σταματάει το ταξίδι της σκέψης και χιλιάδες
αστέρια τρυπώνουν στις κυψέλες του
για να φωτίσουν τις μαύρες σκέψεις και να σβήσουν τις παλιές
κακίες
Χριστούγεννα λες και ο ουρανός βάφτηκε με ασημόσκονη
και εσύ ψάχνεις το πιο φωτεινό αστέρι για να πεις το ανείπωτο
για να απλώσεις την σκέψη σου
Ξαπλώνεις στο γρασίδι και κοιτάς επίμονα τα ασημένια αστέρια
τόσο που νιώθεις να πετάς και να γίνεσε ένα κομάτι με το απέραντο
σκούρο μπλε
Σεντόνι από κάτω σου να σε κυματίζει και να σε ταξιδεύει και συ απλά ΄να
ονειρεύεσαι
Που πας, που βρίσκεσαι, δεν σε νοιάζει νιώθεις την αύρα του γλυκού
χειμωνιάτικου αέρα να σου φυσάει στο πρόσωπο
και τα δικά σου αστέρια να σε ζεστένουν νασε φωτίζουν
με αυτή την θαμπή γυλάδα της πρωινής αύρας
όταν περνάει πάνω από την λίμνη για να ταξιδέψει στον ωκεανό
Ετσι και ο ουρανός ....ένας απέραντος ωκεανός
με χιλιάδες αποχρώσεις του μπλε να φωτίζετε από τα αστέρια
τους αστερίες που λάμπουν στο διάβα του φεγγαριού
από την ανατολή του κάπου εκεί το σούρουπο
μέχρι την δύση του
Τότε που το μενεξεδί χρώμα του ήλιου αγκαλιασμένο με το
ρόδινο χρώμα του αυγερινού θα σου γλυκοφιλήσουν τα βλέφαρα
...ήρθα ψυχή μου σου ψυθηρίζει ...
γλυκοχαράζει
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ένα Σχόλιο to “Αγάπη μου..”